می گویند چون سخن از دل برخیزد لاجرم بر دل نشیند

سخن دل گاهی چون راز می ماند

رازی که فقط صاحبدلان می توانند آن را احساس کنند و در دل نگهدارند

رازی که راضی نیست همه بدانند

رازی که تنها زمانی ابراز می شود که چون بذر در زمین دل کاشته شود

و آنگاه سر از خاک دل بیرون می آورد که با اشک ، خوب آبیاری شده باشد

درخت راز ، میوه هایش چون حیا  و عفاف ، خود را به نمایش نمی گذارد

و در پوسته هایی زیبا خود را می پوشاند

راز هستی را باید کشف کرد

و آنگاه پروردگار هستی را شناخت